Kompresuj wideo

Większość metod kompresji bezstratnej nie uwzględnia wizualnego podobieństwa sąsiednich klatek w strumieniu wideo. Natomiast techniki kompresji stratnej w większości przypadków wykorzystują to podobieństwo. Z tego powodu maksymalny współczynnik kompresji przeciętnego klipu wideo osiągnięty przez algorytmy bezstratne nie przekracza 3 do 1, podczas gdy algorytmy stratne mogą kompresować do 100 do 1. Algorytmy kompresji wideo, takie jak MPEG-2 i H.264, to kodeki, które są oparte na dyskretnej konwersji. W celu zmniejszenia ilości danych sygnału wideo między seriami ramek, kodeki te wykorzystują algorytm wzajemnej predykcji. Istota tego algorytmu polega na metodzie kodowania różnicowego, w którym następna klatka jest porównywana z oryginalną, po czym kodowane są tylko te piksele, które uległy zmianie.

Istnieje powszechne błędne przekonanie, że kodeki odtwarzają pliki multimedialne. W rzeczywistości odtwarzacze multimedialne biorą udział w odtwarzaniu, a głównym celem kodeków jest oszczędność miejsca. Filmy czy muzyka w wersji podstawowej mają dużą wagę, trudno je nagrać na płyty, wrzucić do internetu. Kompresja za pomocą kodeków może zmniejszyć rozmiar dziesięciokrotnie lub nawet więcej. Jednocześnie jakość praktycznie nie ucierpi. Główną zaletą kodeka H.264 jest wysoki możliwy współczynnik kompresji strumienia wideo bez znaczących zmian wizualnych w obrazie. Osiąga się to analizując nie tylko każdą klatkę z osobna, ale także ich kolejność. W typowym wideoklipie, gdzie obraz w klatce tylko sporadycznie zmienia się szybko, stosuje się metody przewidywania kilku kolejnych klatek na raz, co daje znaczne korzyści przy kodowaniu różnego rodzaju ruchu.